Οι Κάτω χώρες έχουν ήδη ενιαία (δηλαδή χωρίς μέσα δοκιμασμένα) συστήματα για οφέλη παιδιών, σπουδαστικές υποτροφίες και βασικές συντάξεις χωρίς συνεισφορά, μαζί με ένα από τα πιο γενναιόδωρα και ολοκληρωμένα βασισμένα στα μέσα συστήματα εγγυημένου εισοδήματος του κόσμου. Τον Ιανουάριο του 2000, το ολλανδικό Κοινοβούλιο ενέκρινε τα βασικά στοιχεία του σχεδίου της κυβέρνησης για μια ολοκληρωμένη φορολογική μεταρρύθμιση που ενσωματώνει την αντικατάσταση της απαλλαγής ενός χαμηλότερου επιπέδου εισοδήματος από μια αυστηρά ατομική φορολογική πίστωση στο επίπεδο περίπου 140 ευρώ ανά μήνα για όλες τις οικογένειες με τουλάχιστον ένα εργαζόμενο (βλ. Boerlage 1999). Σταδιακά αυξανόμενος και ατομικά επιστρεφόμενος (έτσι ώστε ένας μη-εργαζόμενος συνεργάτης ενός εργάτη, για παράδειγμα, να δικαιούται την πληρωμή σε μετρητά, ισοδύναμη με την πίστωση, παρά να πιστωθεί διπλά ο εργαζόμενος εταίρος), αυτός ο “αρνητικός φόρος εισοδήματος” για τις εργαζόμενες οικογένειες θα παρέχει το τελευταίο στοιχείο που λείπει για την παροχή ενός επιπέδου καθολικού εισοδήματος. Αυτό θα μπορούσε στη συνέχεια ανώδυνα να ενσωματωθεί σε ένα χαμηλό, αλλά αυστηρά ατομικό, καθολικό και άνευ όρων βασικό εισόδημα. Φυσικά, ακόμη και σε ένα σημαντικά αυξημένο επίπεδο, αυτό θα παρέμενε ένα μερικό βασικό εισόδημα, που θα έπρεπε να διατηρηθεί να είναι συμπληρωματικό, σε οποιοδήποτε ποσοστό για ατομικά-ενηλίκων νοικοκυριά, με υπολειμματική βασισμένη στα μέσα βοήθεια.