Παρά την απαγορευτική ετικέτα, αυτή θα ήταν σίγουρα μια σημαντική αλλαγή προς τη σωστή κατεύθυνση. Με το πιο δελεαστικό όνομα “Bürgergeld”, έχει προωθηθεί για πολλά χρόνια στη Γερμανία από τον Joachim Mitschke (1985, 1995), καθηγητή των δημόσιων οικονομικών στο Πανεπιστήμιο της Φρανκφούρτης. Οι Ulrich Mückenberger, Claus Offe και Ilona Ostner (1989), υποστήριξαν μία λιγότερο συγκεκριμένη έκδοση της ίδιας πρότασης και ο Fritz Scharpf (1994, 2000), διευθυντής του Ινστιτούτο Max Planck της Κολωνίας, το περιέβαλε ως την προτιμώμενη επιλογή. Πιο πρόσφατα, υπό την ατυχή ετικέτα “κατανομή αντιστάθμισης εισοδήματος”, μια παραλλαγή του έχει ήδη παρουσιαστεί στη Γαλλία από τον Roger Godino (1999), πρώην πρύτανη του σχολείου διαχείρισης INSEAD, και έχει προσεκτικά υποστηριχθεί από τον κοινωνιολόγο Robert Castel (1999) και τους οικονομολόγους François Bourguignon (1999) και Laurent Caussat (2000). Η ιδέα είναι απλώς να ληφθεί ως υπάρχει η οικιακή διαφοροποίηση του τρέχοντος εγγυημένου ελάχιστου εισοδήματος και, αντί να αποσύρθεί το όφελος σε ποσοστό 100%, καθώς τα κέρδη αυξάνονται, να αποσυρθούν σε ένα κάπως χαμηλότερο ποσοστό, για παράδειγμα 70 ή ακόμη και 50%, ώστε να δημιουργηθούν υλικά κίνητρα προς εργασία για κάθε νοικοκυριό, όσο μικρή και αν είναι η αγοραστική του δύναμη. Στην πρόταση του Godino για τη Γαλλία, για παράδειγμα, το ποσοστό υπολογίζεται έτσι ώστε το όφελος θα καταργούταν εξολοκλήρου  για τα μεμονωμένα άτομα καθώς οι αποδοχές τους έφταναν στο επίπεδο του εγγυημένου ελάχιστου μισθού, σε αντίθεση με το πολύ χαμηλότερο επίπεδο από το εγγυημένο ελάχιστο εισόδημα, όπως συμβαίνει σήμερα. Στην περίπτωση ενός μεγαλύτερου νοικοκυριού, το αρχικό επίπεδο είναι υψηλότερο. Αν ισχύει ο ίδιος μειωμένος συντελεστής απόσυρσης του οφέλους , το όφελος καταργείται εντελώς μόνο σε επίπεδο των αποδοχών που υπερβαίνουν τον ελάχιστο μισθό. Ένα σημαντικό πολιτικό πλεονέκτημα αυτής της φόρμουλας είναι ότι μπορεί να παρουσιαστεί ως λήψη  του τωρινού εγγυημένου ελάχιστου εισοδήματος μέχρι το σημείο της αναχώρησης και ενίσχυσής του με την απαλλαγή από την παράλογη ποινικοποίηση κάθε προσπάθειας αποφυγής από την παγίδα για κάποια χαμηλά αμειβόμενη δραστηριότητα . Ένα σημαντικό διοικητικό μειονέκτημα είναι ότι όχι μόνο συνεπάγεται ότι ένας πολύ εκτεταμένος αριθμός νοικοκυριών θα επωφεληθεί (ομολογουμένως με ένα πολύ χαμηλότερο μέσο ρυθμό), αλλά, πιο αμήχανα, ότι το πόσο υψηλό όφελος δικαιούνται τα νοικοκυριά να λάβουν εξαρτάται από τις ρυθμίσεις διαβίωσης, τις οποίες η διοίκηση θα πρέπει επομένως να μπορεί να ελέγχει.