Θα ήταν καλό να μην βιαστούμε να προχωρήσουμε πολύ γρήγορα σε ένα σύστημα στο οποίο ο πραγματικός οριακός φορολογικός συντελεστής για τα χαμηλότερα εισοδήματα δεν θα είναι μεγαλύτερος από εκείνον για τα υψηλά εισοδήματα. Υπάρχουν δύο τρόποι για να ενσωματωθεί αυτή τη συμβουλή σε μια πρόταση ενός συστήματος βασικού εισοδήματος. Ο ένας συνίσταται στη διόρθωση ενός γραμμικού, ή ακόμα και ενός προοδευτικού συστήματος με μια “υπερχρέωση” για τους καθαρούς δικαιούχους του βασικού εισοδήματος, όπως προτάθηκε, για παράδειγμα από τον James Meade (1989). [Σχ. 6] Ένας άλλος είναι ένα «μερικό βασικό εισόδημα», όπως προτάθηκε για παράδειγμα, από το Ολλανδικό Επιστημονικό Συμβούλιο για την Κυβερνητική Πολιτική (WRR 1985) και να διερευνήθηκε διεξοδικά από τότε, τόσο στην Ολλανδία (Dekkers & Noteboom 1988, de Beer 1993, van der Veen & Pels eds. 1995, Groot 1999) όσο και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες (Atkinson 1989, Parker ed. 1991, Lahtinen 1992, Brittan 1995, Gilain & Van Parijs 1995, Clark & Healy 1997). Ένα μερικό βασικό εισόδημα θα υπολείπεται του επιπέδου του εισοδήματος που επί του παρόντος εγγυάται σε ένα άτομο, αλλά μπορεί να προσεγγίσει ή ακόμα και να υπερβαίνει το ήμισυ του επίπεδου εισοδήματος που εγγυάται σήμερα σε ένα ζευγάρι, και θα πάει χέρι με χέρι με τη διατήρηση ενός συστήματος  εγγυημένου εισοδήματος με βάση την αξιολόγηση του εναπομένοντος εισοδήματος. Επομένως, θα συνεπάγεται τη διατήρηση του 100% πραγματικού φορολογικού συντελεστή σε μια συρρικνωμένη χαμηλότερη κλίμακα. [Σχ. 7] Υπό οποιαδήποτε παραλλαγή, το παράδοξο που είδαμε προηγουμένως γίνεται πιο έντονο: δεν είναι μόνο καλύτερο για τους φτωχούς, οι πλούσιοι να λαμβάνουν το ίδια με τους φτωχούς. Είναι επίσης καλύτερο για τους φτωχούς να φορολογούνται περισσότερο από τους πλούσιους.