Αντί να στηρίζεται στο γεγονός ότι ένα βασικό εισόδημα καταβάλλεται σε όλους, έστω και αν δεν δείχνουν καμία προθυμία να εργασθούν, ο ισχυρισμός ότι ένα βασικό εισόδημα είναι οικονομικά μη προσιτό, επικαλείται όλο πιο συχνά το γεγονός ότι το ΒΕ καταβάλλεται και στους πλούσιους και στους πτωχούς. Η επιχειρηματολογία για την αξιολόγηση βάσει του εισοδήματος θα πρέπει να καταστήσει σαφές ότι ο ισχυρισμός αυτός είναι λανθασμένος και παραπλανητικός καθώς προήλθε από μια πολύ επιφανειακή θεώρηση του κόστους. Όπως προκύπτει από την σύγκριση των Σχ. 1 και Σχ. 2 , είναι καταρχήν δυνατόν να επιτευχθεί με ένα βασικό εισόδημα ακριβώς η ίδια σχέση μεταξύ ακαθάριστου και καθαρού εισοδήματος, όπως με ένα συμβατικά εγγυημένο ελάχιστο εισόδημα. Αν αυτή η σχέση είναι η ίδια, αυτό σημαίνει ότι το κόστος για τους φορολογούμενους, οι οποίοι είναι αυτοί που συνεισφέρουν στο σύστημα, είναι το ίδιο και στις δύο περιπτώσεις. Αν η μία από αυτές είναι πολιτικά προσιτή, ως εκ τούτου, θα πρέπει να είναι και η άλλη. Αν η σχέση είναι η ίδια, αυτό σημαίνει επίσης ότι ο οριακός φόρος επί των εισοδημάτων, σε οποιοδήποτε επίπεδο εισοδημάτων, είναι ο ίδιος και στις δύο περιπτώσεις. Εάν ένα από τα δύο συστήματα είναι οικονομικά προσιτό, ως εκ τούτου, θα πρέπει να είναι και το άλλο.