Υπό αυτήν την πολύ γενική διατύπωση, το ερώτημα αυτό δεν έχει κανένα νόημα. Ας έχουμε κατά νου ότι δεν είναι μέρος του ορισμού ενός βασικού εισοδήματος το ότι θα πρέπει να επαρκεί για την ικανοποίηση των βασικών αναγκών των δικαιούχων:  σε συνέπεια με τον ορισμό του, το επίπεδο του βασικού εισοδήματος θα μπορούσε να είναι υψηλότερο και θα μπορούσε να είναι χαμηλότερο. Ούτε είναι μέρος του ορισμού ενός βασικού εισοδήματος το ότι θα πρέπει να αντικαταστήσει όλες τις άλλες παροχές σε χρήμα: ένα καθολικό επίδομα δεν χρειάζεται να είναι και το μοναδικό επίδομα. Μια ουσιαστική απάντηση στο ζήτημα της οικονομικής προσιτότητας, μπορεί να δοθεί ξεκινώντας με τον καθορισμό του επιπέδου του βασικού εισοδήματος και τον ορισμό των επιδομάτων, που εάν υπάρχουν, πρόκειται να αντικαταστήσει. Υπό ορισμένες προδιαγραφές – για παράδειγμα, “να καταργήσει όλα τα υπάρχοντα επιδόματα και να αναδιανείμει τα αντίστοιχα έσοδα, με τη μορφή ενός ισότιμου για όλους, χαμηλού επιδόματος” -, η απλοϊκή απάντηση είναι ναι. Σύμφωνα με άλλες προδιαγραφές – για παράδειγμα, “να κρατήσει όλα τα υπάρχοντα επιδόματα και να τα συμπληρώσει με ένα επίδομα, ίσο για όλους τους πολίτες,  σε επαρκές επίπεδο ώστε ένα άτομο να ζήσει άνετα” -, η απάντηση είναι προφανώς «όχι». Κάθε μία από αυτές τις παράλογα ακραίες προτάσεις ταυτίζεται, μερικές φορές εξ ορισμού, με το βασικό εισόδημα. Αλλά καμία εκ των δύο, εξ όσων γνωρίζω, δεν έχει προταθεί από κανέναν. Κάθε σοβαρή πρόταση βρίσκεται κάπου στο ενδιάμεσο, και εάν κάποια πρόταση  βασικού εισοδήματος είναι οικονομικά προσιτή, αυτή θα πρέπει να αξιολογείται κατά περίπτωση.